iona

Nagle uslyszal wokol siebie odglosy czesciowo zagluszone przez spiew. Uswiadomil sobie, ze jest to cmentarz zywych trupow. Szybkim krokiem ruszyl do wyjscia, pocieszajac sie, ze dziewczynka przynajmniej nie bedzie wiecej cierpiala.

Wpadl do kosciola, przerywajac msze. Zapadla martwa cisza. Byl wsciekly i jeszcze bardziej zdeterminowany, musial skonczyc z tym wszystkim.

Przeszedl jakies dwie trzecie nawy glownej i zatrzymal sie na wprost oltarza, ktory wygladal raczej jak miejsce, gdzie sklada sie ofiary z ludzi. Z tylu znajdowalo sie pomalowane na czarno podwyzszenie otoczone czarnymi kotarami, ktore nadawaly otoczeniu teatralny wyglad. Najwyrazniej Abaddon wyprobowywal rozne dekoracje.

-Abaddonie! - krzyknal. Jego glos odbil sie echem w pustym kosciele. - Abaddonie, ukaz mi sie! Chce sie z toba zalozyc!

Czekal, az echo umilknie. Przez chwile nie byl pewien, czy zostal uslyszany. A moze go zignorowano. I wtedy drzwi kosciola otworzyly sie z loskotem i nawa przelecial silny podmuch, niemal powalajac go na ziemie.

Pochodnie zaplonely mocniej, jakby zasilone strumieniem czystego tlenu. Wnetrze swiatyni wypelnilo sie szumem.

Mac znieruchomial w oczekiwaniu i wtedy na chorze rozlegl sie spiew niezliczonych meskich i zenskich glosow. Brzmialy tak prawdziwie, ze moglby niemal przysiac, iz widzi spiewakow.

Wyczuwal obecnosc wielu ludzi siedzacych w lawkach.